HISTORIA KAZIMIERZY WIELKIEJ

   Historia Kzimierzy Wielkiej

Godlo herbowe – przebita mieczem głowa żubra – pochodzi z herbu Pomian, należącego do długoletnich właścicieli Kzimierzy Wielkiej, rodu Lubienskich. Kłosy pszenicy symbolizują rolę miasta jako ośrodka usługowego i handlowego dla rolniczej okolicy.

dawny budynek k-c  dzis siedziba krusu   ,pierwsze odjazdy busow dzis z rynku odchodza

NA WPROST PALALAC LACON 

KOSCIOL W KAZIMIERZY WIELKIEJ

KOSCIOL W KAZIMIERZY WIELKIEJ

dawna zajezdnia ,dzis centrum handlowe

Widok na cukrownie Lubna w Kazimierzy Wielkiej

Baszta , w srodku muzeum Kazimierzy Wielkiej

Baszta mieszkalna

widok na cukrownie Lubna 

PALAC LACON

PALAC LACON

Dodaj napis

PALAC LACONE DZIS

PALAC LACON

Zabudowa Kazimierzy ma dwa skupiska po dwóch stronach rzeki Małoszówki – starsze gdzie znajduje się kościół, cmentarz oraz ulice Sienkiewicza i Głowackiego, a także młodsze, gdzie powstały współczesne osiedla, bloki mieszkalne oraz centrum administracyjne miasta wraz z kościołem. Pośrodku tych skupisk znajdują się zabudowania fabryki Luna - cukrowni wraz z osiedlem robotniczym[1.1].

Rejon Kazimierzy jest od wielu lat terenem badań archeologów. Osadnictwo w widłach rzek Nidzicy i Małoszówki sięga do czasów przedhistorycznych. Pod koniec IV tysiąclecia p.n.e. (schyłkowy neolit) na ziemiach Zachodniej Małopolski żył lud, który budował monumentalne grobowce przypominające rozmachem egipskie piramidy. Znajdują się one w Słonowicach leżących koło Kazimierzy Wielkiej. W okresie średniowiecza w XIII w. informacje dotyczą Broniszowa i Zagórzyc. Natomiast pierwsza wzmianka o samej Kazimierzy Wielkiej pochodzi z 1320 r., kiedy Kazimierza została zapisana jako Cazimiria ( za panowania króla Władysława Łokietka ). Pierwszymi właścicielami Kazimierzy byli Pomianie. W rękach rycerskich, a potem szlacheckich miasto było aż do 1945 r. Nazwę miasta prawdopodobnie kazimierzanie zawdzięczają Kazimierzowi Odnowicielowi lub Kazimierzowi Sprawiedliwemu. W tym czasie istniał już kościół parafialny pod wezwaniem Krzyża Świętego[1.2].

W okresie średniowiecza Kazimierza była zamożną wsią, przynoszącą niezłe dochody. Dobra ziemskie liczyły 22 łany kmiecie, 16 zagród, 6 karczm, był staw, młyn, gaje. Tym samym chętnie była oddawana w dzierżawę, zastaw, czy sprzedawana. W tym czasie Kazimierza znajdowała się rękach m.in. Piotra Gaszowca, Stanisława i Zbigniewa Waldorffów, Stanisława Ligęzy. W czasach reformacji była własnością kalwinisty Jana Oleśnickiego. Tym samym tamtejszy kościół parafialny stal się główną siedzibą zboru w dystrykcie krakowskim.

W XVI w. właścielami Kazimierzy Wielkiej byli m.in. Lubomirscy oraz Warszyccy i Łętowscy [1.3]. Pod koniec XVIII w. w Kazimierzy Wielkiej osiadła rodzina Łubieńskich i jak się później okazało było to przełomowe wydarzenie dla całego regionu.

W 1845 r. Kazimierz hrabia Łubieński wybudował cukrownię (jedną z pierwszych na ziemiach polskich pod zaborami ). Zakład ten stał się głównym czynnikiem miastotwórczym, chociaż do nadania praw miejskich było jeszcze bardzo daleko. Kontynuatorem dzieła Kazimierza – był jego wnuk Leon Łubieński - poseł do Dumy rosyjskiej, członek PKN w Paryżu, zamordowany w czasie II wojny światowej. Z początkach XX w., majątkiem administrował syn Leona Franciszek Łubieński (zginął prawdopodobnie w czasie wojny w niewoli sowieckiej). Ostanim potomkiem z rodu Łubieńskich był Ludwik – brat Leona, który w czasie wojny trafił do armii Andresa oraz aktywnie działał w polonii brytyjskiej. Po śmierci w 1996 r. został pochowany w Kazimierzy Wielkiej[1.4]. Z miastem związany był także wybitny malarz i pisarz – Józef Czapski. Leon Łubienski ożenił się z Leopoldyną Hutten-Czapską, siostrą Józefa Czapskiego. W związku z powyższym Józef Czapski wielokrotnie bywał w Kazimierzy Wielkiej – zarówno jako dziecko (w 1909 r.) jak i w okresie międzywojennym jako pisarz i malarz[1.5].

W XIX w., cukrownia Łubna została przekształcona w Towarzystwo Akcyjne Fabryk Cukru i Rafinerii Łubna i Szreniawa w Kazimierzy Wielkiej. Współwłaścielem został Edward Tołłoczko, a potem jego syn Julian [1.6]. W okresie administrowania Juliana Tołłoczki, fabryka znacznie się rozbudowała. Z tego okresu pochodzi główny korpus zakładu, który istnieje do dzisiaj. Dwór, wzniesiony w latach 1752-1755, przekształcony w początkach XIX w. w 1910 r. został gruntownie odnowiony. Wybudowano kilka budynków mieszkalnych dla pracowników oraz stylową basztę ( tzw. okrąglak, rok budowy 1900 ), którą przeznaczono na mieszkania dla praktykantów. Równocześnie w ostatnich latach XIX stulecia wybudowany został przez Tołłoczkę stylowy pałac według projektu architekta krakowskiego - Tadeusza Stryjeńskiego. Zarówno cukrownia jak i wspomniane budowle stały się charakterystycznym elementem zabudowy przestrzennej Kazimierzy Wielkiej po dziś dzień. Julian Tołłoczko był także inicjatorem powstania wielu działań społeczno-gospodarczych w Kazimierzy Wielkiej, jak np. współfinansował kolej wąskotorową na Ponidziu, a także szpital wPińczowie

szkola nr 1 w Kazimierzy Wielkiej

Cukrownia LUBNA W KAZIMIERZY WIELKIEJ

.

KOSCIOL PODWYZSZENIA KRZYZA W KAZIMIERZY WIELKIEJ

.

Pierwsze wzmianki o istnieniu parafii w Kazimierzy Wielkiej sięgają 1326 r. W zapiskach czytamy, że plebanem w Kazimierzy, będącej siedliskiem dekanatu, był ks. Grzegorz. W połowie XV w. parafia Kazimierza Wielka należała na zmianę do dekanatu kazimierskiego lub witowskiegoW Kazimierzy Wielkiej stał kościół drewniany pod wezwaniem św. Krzyża. Dziedzicami wioski byli Stanisław i Zbigniew, herbu Nabra lub Pielgrzymowie. Do parafii należały wówczas wioski: Ząbków (wymienionych właścicieli), Odonów (Stanisława Ligęzy her. Półkoza), Wojciechów (Stanisława her. Ostoja i Jana her. Ulima), Stradlice (których dziedzicami byli Jurand Łapka i Kielcz Budziszowski her. Habdank), Podolany (Andrzeja Pędziszowskiego her. Dembno), Donosy (Jana Bohun her. Drużyna), Passimiechy (Piotra her. Lis), Skorczów (wspomnianego Ligenzy), Słonowice (Mikołaja Reja her. Oxa).

W końcu XVI w. kościół w Kazimierzy przez 30 lat był w rękach kacerstwa i chylił się ku upadkowi. Sebastian Lubomirski, kasztelan biecki zbudował nowy kościół. Pole plebańskie zajął dziedzic, mało co plebanowi zostawiwszy. Dziesięcina z wielu miejsc nie była oddawana.

W 1663 r. Stanisław Warszycki, kasztelan krakowski wzniósł nowy, murowany kościół, który w latach 1894-1895 kosztem parafian i ówczesnego proboszcza ks. kanonika Józefa Szczepańskiego znacznie powiększono, zaś dnia 16 września 1895 r. kościół został konsekrowany przez bpa Tomasza Teofila Kulińskiego, Ordynariusza Kieleckiego. W głównym ołtarzu zostały umieszczone relikwie św. Pawła i Wincentego, męczenników.

W dwójnasób powiększony kościół ma obecnie kształt łodzi, której głowicę tworzy zakończone absydą prezbiterium, do którego dobudowano podłużną zakrystię. Po tej samej stronie przylega do nawy głównej kaplica Matki Bożej, a po stronie przeciwległej znajduje się kruchta, od której na prawo – na zewnętrznej ścianie świątyni namalowany jest obraz Matki Bożej Niepokalanie Poczętej, ujęty w szeroką ramę z białego ciosu. Na ramie wycięty jest rok: D. 8 XII. 1904.

Nad głównym wejście do kościoła wmurowane są trzy płytki z datą fundacji kościoła, herbem fundatora i rokiem powiększenia świątyni.

S           W

1663 herb Habdank: 1894

W

C           C

Nawa główna i prezbiterium mają sufit. Okna w kościele są tylko od południowej strony. Posadzka wykonana jest z szarego marmuru połączonego z białym. Na futrynie odrzwi do zakrystii wykute: A.D. IHS. 1677.

Ołtarze znajdujące się w kościele są w stylu odrodzenia. W głównym ołtarzu ozdobiony czteroma żłobionymi kolumnami i pilastrami w arkadzie upiększonej kasetonami znajduje się obraz Chrystusa Pana na Krzyżu, prawdopodobnie autorstwa Franciszka Smuglewicza z początku XIX w. Po obu stronach obrazu rozmieszczone są narzędzie Męki Pańskiej. W niszach nieopodal ołtarza stoją figury Pana Jezusa i Matki Bożej.

Ołtarze boczne stoją ukośnie. Po lewej stronie znajduje się ołtarz maryjny ze starym obrazem Matki Bożej z Dzieciątkiem – zwaną Matką Bożą Kazimierską – w srebrnej sukience, czczony w Kazimierzy Wielkiej od XVII w. Na obrazie znajdują się korale i wota. Wyżej obraz św. Anny Samotrzeciej. Na mensie ołtarza stoi obraz Matki Bożej Nieustającej Pomocy, intronizowany za czasów proboszczowania ks. kanonika Janusza Mularza, przy którym w każdą środę odprawiana jest Nieustająca Nowenna, w czasie której wyczytuje się prośby i podziękowania do Matki Bożej składane przez wiernych.

Po prawej stronie znajduje się ołtarz z obrazem Miłosierdzia Bożego, intronizowany za czasów proboszczowania ks. prałata Jerzego Kantyki, zaś nam nim znajduje się obraz św. Stanisława.

Czwarty ołtarz w nawie głównej pochodzi z XVIII w. i umieszczony jest w pobliżu późnobarokowej ambony. W ołtarzu znajduje się obraz Anioła Stróża, polecającego Matce Bożej dziecię trzymają. Obraz ufundowany został przez Bractwo św. Aniołów Stróżów. Na dole wąż kusiciel, a wyżej obraz św. Stanisława Kostki. Obraz Anioła Stróża został ufundowany przez Bractwo św. Aniołów Stróżów.

Z lewej strony kościoła znajduje się boczna kaplica, która różni się od reszty kościoła formą sklepienia, które ma kształt krzyżowo-kolebkowy. W ołtarzu w kaplicy znajduje się obraz przedstawiający Świętą Rodzinę: św. Józef z lilią w ręce w zachwycie oparty o skałę, na tle której siedzi Najświętsza Maryja Panna z Dzieciątkiem. Obraz wart rozpowszechnienia. Malował go Bronisław Kamiński w 1895 r. Wyżej w nastawie – św. Piotr. W tej kaplicy wisi obraz dobrego pędzla wyobrażający św. Izydora, modlącego się w polu nad słupem z Matką Bożą w głębi – Anioł orze. Fundatorem tej kaplicy był ks. proboszcz Józef Szczepański. Na płycie umieszczonej w arkadzie tej kaplicy czytamy: D.O.M. Capellam hanc fundavit proprio sumptu Josephus Szczepański curatus loco anno Domini 1894. Na mensie ołtarza znajduje się figura Matki Bożej Fatimskiej, która jest niesiona w procesji każdego 13 dnia miesiąca (od maja do października).

Organy kościelne wybudowane zostały przez Jana Śliwińskiego w 1895 r. na pamiątkę 50-lecia pracy w kazimierskiej parafii ks. kanonika Józefa Szczepańskiego. Był to prawdopodobnie instrument o trakturze mechanicznej. W późniejszym czasie (tj. w latach powojennych) organy zostały przebudowane. Pozostała tylko szafa ze starych organów i wykorzystano część głosów organowych zarówno metalowych jak i drewnianych. Przebudowy tej dokonała firma Biernacki. Organy po tejże przebudowie posiadały trakturę pneumatyczną oraz 21 głosów rozdzielone na 2 manuały .

Przez działalność drewnojadów, instrument ten w 2011 r. nie posiadał żadnej wartości zarówno muzycznej, jak i historycznej. Ze względu na nieopłacalność rekonstrukcji organów Biernackiego postanowiono o wbudowaniu w istniejącą szafę organową pochodząca z czasów Śliwinskiego instrumentu sprowadzonego z Niemiec. Sprowadzony instrument został zaadaptowany do wnętrza szafy, zużyte elementy zostały wymienione lub wyremontowane.

Nowe organy pierwszy raz zagrały na Pasterce w 2012 r. Obecnie organy posiadają 20 głosów, 5 wiatrownic tonowych, klapowo-zasuwowych. Traktura gry jest elektryczna a traktura rejestrów elektro-pneumatyczna. Całość została zintonowana oraz nastrojona.

Parafia posiada swój cmentarz grzebalny, który otoczony jest solidnym murem betonowym, wykonanym na początku lat 90-tych XX w. Za czasów proboszczowania ks. prałata Jerzego Kantyki wybudowano i poświęcono na cmentarzu kaplicę. Obecnie trwają prace nad powiększeniem kaplicy tak, aby można było w niej odprawiać Msze św. pogrzebowe.

W miarę rozbudowy miasta macierzysta świątynia parafialna Podwyższenia Krzyża w Kazimierzy Wielkiej nie mogła pomieścić coraz większej liczby wiernych. W sierpniu 1999 r. bp Kazimierz Ryczan dostrzegając potrzeby duszpasterskie erygował w Kazimierzy Wielkiej nową parafię pw. Miłosierdzia Bożego. Przez pierwszy rok Msze św. były sprawowane na placu. Już w maju 2000 r. rozpoczęto budowę kaplicy, którą ukończono w grudniu, potem wzniesiono plebanię. Plac dla parafii przekazała Rada Miasta i Gminy już rok wcześniej. Wnętrze kaplicy jest skromne. Nie ma żadnego przepychu. Wiele elementów wystroju, jak i wyposażenia ufundowali sami parafianie. Piękny obraz Jezusa Miłosiernego ofiarował ks. Janusz Mularz, ówczesny proboszcz z Cudzynowic.

Od września 2012 r. kazimierska parafia wydaje swoje pismo pt.: "Parafianin", które jest jednocześnie zapisem historii parafii.

W październiku 2012 r. podczas Wizytacji Kanonicznej bp Kazimierz Gurda dokonał poświęcenia nowego Krzyża misyjnego przy kościele oraz Krzyża na cmentarzu parafialnym.

Obecnie parafia przeżywa Rok Jubileuszowy 350-lecia istnienia kościoła. Z tej okazji został wydany pamiątkowy Kalendarz Parafialny na rok 2013, w którym są zaznaczone wszystkie święta i uroczystości kościelne oraz wszystko to, co będzie się działo w kazimierskiej parafii w Roku Jubileuszowym. Główne uroczystości jubileuszowe zaplanowane są na Uroczystość Odpustową Podwyższenia Krzyża Świętego - 14 września 2013 r.

Liczba parafian: 5.000

Księgi metrykalne: ochrzczonych od 1862 r., zaślubionych i zmarłych od 1881 r. – zdekompletowane do roku 1900.

Do parafii należą: Kazimierza Wielka (część), Donosy, Lolin, Odonów, Podolany, Stradlice, Wojciechów

Odpust parafialny: Święto Podwyższenia Krzyża Świętego – 14 września

2012  

htthttps://www.youtube.com/watch?v=XcL2a7pck0wp://www.youtube.com/watch?v=kWWPVqaHn

 ZBIORNIK RETENCYJNY W KAZIMIERZY WIELKIEJ

plywalnia w KAZIMIERZY WILKIEJ

Już niedługo zacznę troszkę aktualuzacjie Miasta Kazimierza Wielka gdyż zmieniło nam się miasto i wciąż zmienia

BASEN W KAZIMIERZY  WIELKIEJ

ON ZMIENIL SWIAT

Jan Paweł II (łac. Ioannes Paulus II) - wł. Karol Józef Wojtyła. 
Urodzony 18 maja 1920 w Wadowicach.
Syn Karola Wojtyły i Emilii z Kaczorowskich. 
Karol Wojtyła ochrzczony został dnia 20 czerwca 1920.
Był chłopcem bardzo utalentowanym i wysportowanym. Regularnie grał w piłkę nożną oraz jeździł na nartach. Bardzo ważnym elementem życia Karola były wycieczki krajoznawcze, a także spacery po okolicy Wadowic.
Jego matka zmarła 13 kwietnia 1929 roku, w wieku 45 lat. Trzy lata później, w 1932 r., zmarł na szkarlatynę w wieku 26 lat brat Edmund 
Od września 1930 roku Karol Wojtyła rozpoczął naukę w 8-letnim Państwowym Gimnazjum Męskim im. Marcina Wadowity w Wadowicach.

W pierwszej klasie zachęcony przez ks. Kazimierza Figlewicza K.W. przystąpił do kółka ministranckiego, którego stał się prezesem.
Podczas nauki w gimnazjum Karol zainteresował się teatrem. 
14 maja 1938 Karol Wojtyła zakończył naukę w gimnazjum otrzymując świadectwo maturalne z oceną celującą. 
Następnie Karol Wojtyła rozpoczął studia w październiku 1938 roku - Wydział Filozoficzny Uniwersytetu Jagiellońskiego. 
Dnia 18 lutego 1941 roku po długiej chorobie zmarł jego ojciec. 
Wybuch wojny odebrała Karolowi Wojtyle możliwość kontynuowania studiów. 
Jesienią roku 1941 Karol wraz z przyjaciółmi założył Teatr Rapsodyczny, który swoje pierwsze przedstawienie wystawił 1 listopada 1941. 
Rozstanie Wojtyły z teatrem nastąpiło nagle w roku 1942, gdy postanowił on studiować teologię i wstąpił do tajnego Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Krakowie gdzie 1 listopada 1946 otrzymał święcenia kapłańskie. W tym samym czasie rozpoczął w konspiracji studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. 
W okresie od kwietnia 1945 do sierpnia 1946 roku Karol Wojtyła pracował na uczelni jako asystent i prowadził seminaria z historii dogmatu. 

1 listopada 1946 roku kardynał Adam Stefan Sapieha wyświęcił Karola Wojtyłę na księdza.
15 listopada Karol Wojtyła wraz z klerykiem Stanisławem Starowieyskim poprzez Paryż wyjechał do Rzymu, aby kontynuować studia na uczelni Instituto Internazionale Angelicum. 
W roku 1958 Karol Wojtyła został mianowany biskupem tytularnym Ombrii, a także biskupem pomocniczym Krakowa.
Na okres biskupstwa Karola Wojtyły przypadły także obrady Soboru Watykańskiego II, w których aktywnie uczestniczył.
30 grudnia 1963, półtora roku po śmierci swego poprzednika, arcybiskupa Eugeniusza Baziaka, Karol Wojtyła został mianowany arcybiskupem metropolitą krakowskim.
Na zwołanym po śmierci Jana Pawła I drugim konklawe w roku 1978 Wojtyła został wybrany na papieża i przybrał imię Jana Pawła II. Wynik wyboru ogłoszono 16 października o 16:16.http://www.youtube.com/watch?vJan Paweł II udzielił pierwszego błogosławieństwa “Urbi et Orbi” – “Miastu i Światu”. 22 października na Placu Świętego Piotra odbyła się uroczysta inauguracja pontyfikatu, a następnego dnia pierwsza audiencja dla 4000 Polaków zgromadzonych w auli Pawła VI. Msza św. inaugurująca pontyfikat była transmitowana przez radio i telewizję na wszystkie kontynenty. Dla Polaków, w kraju rządzonym przez komunistów, była to pierwsza transmisja Mszy św. od czasów przedwojennych. 12 listopada Jan Paweł II uroczyście objął katedrę Rzymu – Bazylikę św. Jana na Lateranie, stając się w ten sposób Biskupem Rzymu.

Jan Paweł II był pierwszym papieżem z Polski, jak również pierwszym po 455 latach biskupem Rzymu, nie będącym Włochem. Wybór na głowę Kościoła osoby z kraju socjalistycznego wpłynął znacząco na wydarzenia w Europie Wschodniej i w Azji w latach 80-tych i 90-tych XX w.
Pontyfikat Jana Pawła II trwał ponad 26 lat i był drugim co do długości w dziejach Kościoła. Najdłużej – 32 lata – sprawował swój urząd Pius IX (nie licząc pontyfikatu Piotra – pierwszego następcy Jezusa).
Podczas wszystkich pielgrzymek Jan Paweł II przebył ponad 1,6 miliona kilometrów, co odpowiada 40-krotnemu okrążeniu Ziemi wokół równika i czterokrotnej odległości między Ziemią a Księżycem. Jan Paweł II odbył 102 pielgrzymki zagraniczne, podczas których odwiedził 135 krajów, oraz 142 podróże na terenie Włoch, podczas których wygłosił 898 przemówień. Z 334 istniejących rzymskich parafii odwiedził 301. Jego celem było dotarcie do wszystkich parafii, zabrakło niewiele.

Jan Paweł II mianował 232 kardynałów (w tym 9 Polaków), ogłosił 1318 błogosławionych (w tym 154 Polaków) i 478 świętych. Napisał 14 encyklik, 14 adhortacji, 11 konstytucji oraz 43 listy apostolskie. Powyższe dane statystyczne nie oddają jednak nawet skrawka ogromnego dziedzictwa nauczania i pontyfikatu pierwszego w dziejach Kościoła Papieża-Polaka.
Chętnie spotykał się z młodymi ludźmi i poświęcał im dużo uwagi. Na spotkanie w Rzymie w roku 1985, który ONZ ogłosiła Międzynarodowym Rokiem Młodzieży, napisał list apostolski na temat roli młodości jako okresu szczególnego kształtowania drogi życia, a 20 grudnia zapoczątkował tradycję Światowych Dni Młodzieży. Odtąd co roku przygotowywał orędzie skierowane do młodych, które stawało się tematem międzynarodowego spotkania, organizowanego w różnych miejscach świata (np. w 1991 r. w Częstochowie, a w 2016 r. – w Krakowie).
Chociaż kardynał Wojtyła rozpoczynając posługę Piotrową był – jak na papieża – bardzo młody (miał 58 lat), cieszył się dobrym zdrowiem i był wysportowany, to niemal cały jego pontyfikat naznaczony był cierpieniem. Choroby Jana Pawła II zaczęły się od pamiętnego zamachu na życie papieża. 13 maja 1981, podczas audiencji generalnej na Placu św. Piotra w Rzymie o godzinie 17.19 Papież został postrzelony przez tureckiego zamachowca Mehmeta Ali Agcę w brzuch oraz rękę. Ocalenie, jak sam wielokrotnie podkreślał, zawdzięczał Matce Bożej Fatimskiej, której rocznicę objawień tego dnia obchodzono. Powiedział później: “Jedna ręka strzelała, a inna kierowała kulę”. Cały świat zamarł w oczekiwaniu na wynik sześciogodzinnej operacji w Poliklinice Gemelli. Papież spędził wtedy na rehabilitacji w szpitalu 22 dni.
Niestety, do pełnego zdrowia nie powrócił nigdy. Następstwa postrzału spowodowały liczne komplikacje zdrowotne, konieczność kolejnych operacji, pobyty w szpitalu. Zaraz po zamachu w przekazie nadanym przez Radio Watykańskie Papież powiedział: “Modlę się za brata, który zadał mi cios, i szczerze mu przebaczam”. Później odwiedził zamachowca w więzieniu.
Papież nigdy nie ukrywał swojego stanu zdrowia. Cierpiał na oczach tłumów, którym w ten sposób dawał niezwykłą katechezę. Wielokrotnie też podkreślał wartość choroby i zwracał się do ludzi chorych i starszych o modlitewne wspieranie jego pontyfikatu.
W pierwszą rocznicę zamachu na Placu Świętego Piotra, 13 maja 1982 r., Papież udał się z dziękczynną pielgrzymką do Fatimy. Tam, podczas nabożeństwa, niezrównoważony mężczyzna Juan Fernández y Krohn lekko ugodził papieża nożem. Ochrona szybko obezwładniła napastnika, a Papież dokończył nabożeństwo pomimo krwawienia. Na szczęście ten drugi zamach nie miał poważnych następstw.

Jan Paweł II od początku lat 90. cierpiał na postępującą chorobę Parkinsona. Mimo licznych spekulacji i sugestii ustąpienia z funkcji, które nasilały się w mediach zwłaszcza podczas kolejnych pobytów Papieża w szpitalu, pełnił ją aż do śmierci. Nagłe pogorszenie stanu zdrowia Papieża rozpoczęło się 1 lutego 2005 r. Przez ostatnie dwa miesiące życia Jan Paweł II wiele dni spędził w szpitalu i nie pojawiał się publicznie. Przeszedł grypę i zabieg tracheotomii, wykonany z powodu niewydolności oddechowej. W czwartek, 31 marca, wystąpiły u Ojca Świętego silne dreszcze ze wzrostem temperatury ciała do 39,6 st. C. Był to początek wstrząsu septycznego połączonego z zapaścią sercowo-naczyniową.Kiedy medycyna nie mogła już pomóc, uszanowano wolę Papieża, który chciał pozostać w domu. Podczas Mszy św. sprawowanej przy jego łożu, którą Jan Paweł II koncelebrował z przymkniętymi oczyma, kardynał Marian Jaworski udzielił mu sakramentu namaszczenia. 2 kwietnia 2005 r. o godz. 7.30 Papież zaczął tracić przytomność. W tym czasie w pokoju umierającego czuwali najbliżsi, a przed oknami, na Placu św. Piotra modlił się wielotysięczny tłum. Relacje na cały świat nadawały wszystkie media. Wieczorem, przy łóżku chorego odprawiono Mszę św. wigilii Święta Miłosierdzia Bożego. Ok. godz. 19.00 Jan Paweł II wszedł w stan śpiączki. Monitor wykazał postępujący zanik funkcji życiowych. O godz. 21.37 osobisty papieski lekarz Renato Buzzonetti stwierdził śmierć Jana Pawła II. Jan Paweł II odszedł do domu Ojca po zakończeniu Apelu Jasnogórskiego, w pierwszą sobotę miesiąca i wigilię Święta Miłosierdzia Bożego, które sam ustanowił, w 9666. dniu swojego pontyfikatu.

Pogrzeb Jana Pawła II odbył się w piątek, 8 kwietnia 2005 r. Uczestniczyło w nim na placu św. Piotra i w całym Rzymie ok. 300 tys. wiernych oraz 200 prezydentów i premierów, a także przedstawiciele wszystkich wyznań świata, w tym duchowni islamscy i żydowscy. Po zakończeniu nabożeństwa żałobnego, w asyście tylko duchownych z najbliższego otoczenia, papież został pochowany w podziemiach bazyliki św. Piotra, w krypcie bł. Jana XXIII, beatyfikowanego w 2000 r.

13 maja 2005 r. papież Benedykt XVI zezwolił na natychmiastowe rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego Jana Pawła II, udzielając dyspensy od konieczności zachowania pięcioletniego okresu od śmierci kandydata, jaki jest wymagany przez prawo kanoniczne. Formalny proces rozpoczął się 28 czerwca 2005 r., kiedy zaprzysiężeni zostali członkowie trybunału beatyfikacyjnego. Postulatorem został ksiądz Sławomir Oder. 23 marca 2007 r. trybunał diecezjalny badający tajemnicę uzdrowienia jednej z francuskich zakonnic – Marie Simon-Pierre – za wstawiennictwem Papieża Polaka potwierdził fakt zaistnienia cudu. Po niespodziewanym uzdrowieniu, o które na modlitwie prosiły za wstawiennictwem zmarłego Papieża członkinie jej zgromadzenia, s. Marie powróciła do pracy w szpitalu dziecięcym. Przy okazji podania tej wiadomości ks. Oder poinformował, że istnieje kilkaset świadectw dotyczących innych uzdrowień za wstawiennictwem Jana Pawła II.
2 kwietnia 2007 r. miało miejsce oficjalne zamknięcie diecezjalnej fazy procesu beatyfikacyjnego w Bazylice św. Jana na Lateranie w obecności wikariusza generalnego Rzymu, kardynała Camillo Ruiniego.
16 listopada 2009 r. w watykańskiej Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych odbyło się posiedzenie komisji kardynałów w sprawie beatyfikacji Jana Pawła II. Obrady komisji zakończyło głosowanie, w którym podjęto decyzję o skierowaniu do Benedykta XVI prośby o wyniesienie polskiego papieża na ołtarze.19 grudnia 2009 r. papież Benedykt XVI podpisał dekret o uznaniu heroiczności cnót Jana Pawła II, który zamknął zasadniczą część jego procesu beatyfikacyjnego. Jednocześnie rozpoczęło się dochodzenie dotyczące cudu uzdrowienia przypisywanego wstawiennictwu polskiego Papieża.
12 stycznia 2011 r. komisja Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych zaaprobowała cud za wstawiennictwem Jana Pawła II polegający na uzdrowieniu francuskiej zakonnicy. Zgodnie z konstytucją apostolską Jana Pawła II Divinusperfectionis Magister z 1983 r. ustalającą nowe zasady postępowania kanonizacyjnego, orzeczenie Kongregacji zostało przedstawione Papieżowi, który jako jedyny ma prawo decydować o kościelnym kulcie publicznym Sług Bożych.

14 stycznia 2011 r. papież Benedykt XVI podpisał dekret o cudzie i wyznaczył na dzień 1 maja 2011 r. beatyfikację papieża Jana Pawła II. Dokonał jej osobiście podczas uroczystej Mszy Świętej na placu św. Piotra w Rzymie, którą koncelebrowało kilka tysięcy kardynałów, arcybiskupów i biskupów z całego świata. Liczba wiernych uczestniczących w nabożeństwie jest szacowana na 1,5 mln osób, w tym trzysta tysięcy Polaków. Warto wspomnieć, że Benedykt XVI uczynił wyjątek, osobiście przewodnicząc beatyfikacji swojego Poprzednika – jako zwyczajną praktykę Benedykt XVI przyjął, że beatyfikacjom przewodniczy jego delegat, a on sam dokonuje jedynie kanonizacji.
Na datę liturgicznego wspomnienia bł. Jana Pawła II wybrano dzień 22 października, przypadający w rocznicę uroczystej inauguracji pontyfikatu Papieża-Polaka.

W dniu 30 września 2013 r. papież Franciszek ogłosił, że kanonizacja Papieża-Polaka odbędzie się w niedzielę Bożego Miłosierdzia, 27 kwietnia 2014 r. w Rzymie. Do chwały świętych Jan Paweł II zostanie wyniesiony razem z jednym ze swoich poprzedników, bł. Janem XXIII.

ROMET HISTORIA

      Romet, marka znana przez kazdego polaka .Wiele ludzi jezdzilo slynnym skladakiem ,w okresie prl-u szczytem marzen byly  i powszechnym prezentem komuninym tudziesz z innych okazji 

cdn......

wigry2

OGAR